Wrażliwi ludzie mają swoje skorupy. Bardzo różne, bardziej lub mniej atrakcyjne. Wrażliwi ludzie nie obnoszą się ze swoją wrażliwością. Zagryzają zęby, wargi, zaciskają pięści, popłakują w samotności, bardzo mocno przeklinają. Ubrani w swoje pancerze wracają potem do ludzi, którzy przypinają im etykietkę twardzieli. Im delikatniejsze wnętrze, tym grubsza bywa skorupa, którą wrażliwiec pokazuje światu. Tym bardziej zakręcone są jej tunele, żeby można było się schować jak najgłębiej w środku, uniknąć ludzkich spojrzeń i osądów. Twardej szydery z tego, że myślimy głębiej i mocniej niż … No właśnie, kto? Znajomi, przyjaciele, rodzina, obcy ludzie?
Kto nas ocenia najmocniej i przed kim się chowamy we własnych trzewiach? Przeglądamy się w ludzkiej akceptacji od najmłodszych lat i rodzice są tym pierwszym najważniejszym zwierciadłem. Czasem bardzo krzywym. Później dobieramy sobie znajomych i przyjaciół według prostego klucza. Podobieństwa do tego czego nauczyliśmy się w domu. Przyciągamy ludzi takich, jakich pokazali nam nasi najbliżsi. Gdy w domu było krzywo, to tak samo może być w relacjach przyjacielskich i partnerskich.
Jeżeli nasi rodzice nas umniejszali, intuicyjnie staraliśmy się rosnąć. Ja ci pokażę, jakie jestem dobre i silne, będziesz mógł mnie pochwalić i być ze mnie dumny! myśli dziecko, którego rodzic jest bardzo „oszczędny” w pochwałach i który porównuje je do innych, „lepszych” dzieci. Nasza reakcja obronna jest bardzo silna i nagle okazuje się, że im dłużej przebywamy w takim schemacie, tym bardziej traktujemy go jak nasz własny. Nagle sami sobie podnosimy poprzeczkę. Otaczamy się ludźmi podobnymi do naszych wymagających rodziców, czy może rodzeństwa. Takimi, którzy w niezdrowy sposób wzmacniają naszą potrzebę udowadniania sobie i światu: potrafię, dam radę, jestem silna. BĄDŹ ZE MNIE DUMNY I POGŁASZCZ MNIE PO GŁOWIE. Rośniemy na opancerzonych dorosłych z miękkimi sercami, które skrzętnie chowamy przed ludzkim wzrokiem.
Niełatwo przyznać się do tego, że coś jest nie tak. Bo przecież wiemy, że wewnętrznie jesteśmy dobrzy. Na zewnątrz silni i wydajni. Idealne połączenie dwóch cech superbohatera. A jednak przychodzą chwile, kiedy wszystkie tryby naszego organizmu zaczynają się zacinać i rozglądamy się z niepokojem: ojej, zawiodę, albo nie daj Boże zachowam się inaczej, niż wszyscy przywykli, wezmą mnie za wariatkę, albo histeryczkę … a co będzie jak się obrażą?
Obrażanie się to najlepszy kij na wrażliwego twardziela. Bo nagle zaczyna brakować dobrego słowa i tej przysłowiowej marcheweczki ludzkiej akceptacji. Więc zaczynamy myśleć, analizować i dzielić włos na czworo. Stawiamy na jak najmniejsze koszty i straty emocjonalne dla drugiej osoby, najczęściej na własny koszt. Zaczynamy czuć się winni i pogrubiamy skorupę. Rozwiązanie wypracowane w dzieciństwie znów sprawdza się doraźnie i ratuje tyłek, gdy nagle schemat wraca, bo przebywamy w towarzystwie tych, którym to bardzo pasuje.
Terapeuci Integracji Sensorycznej pomagają dzieciom, których „głowa, ręce i nogi poruszają się osobno – są niezintegrowane.”Kiedy to robią, zawsze wracają do momentu w rozwoju dziecka, gdzie coś zostało zaburzone i coś się nie rozwinęło. Mówią „musimy wrócić do tego i to naprawić, bo nie można kształtować trudniejszych umiejętności bez fundamentu”. Nasza wrażliwość zamknięta w skorupie jest jak nieprzepracowana umiejętność fizyczna tych dzieci. Tylko, że to nie części naszego ciała, ale nasze uczucia nie są zintegrowane.
Ja też jestem wrażliwcem i mam swoją skorupę. Znam moją marchewkę i mój kij, który świetnie mnie pogania. Czasem popłakuję cicho, potrzebuję, żeby świat mnie głaskał i bardzo źle znoszę szyderę. Wśród ludzi jednak, wcale nie lubię być słaba, potrafię mocno przeklinać i wziąć los w swoje silne ręce. Jestem niezintegrowana. Przyznaję.
Najtrudniejsze w tym wszystkim było dojście do sedna. Zrozumienie dlaczego taka jestem i co mnie taką stworzyło. Zrozumienie, że w ogóle taka jestem i spojrzenie z lotu ptaka na moje przeszłe dziwne decyzje i relacje z toksycznymi osobami. To jak otwarcie skrzyni, do której wkładaliśmy latami niechciane pamiątki. Zdjęcie masek z siebie i ludzi, którzy wciąż są, lub byli dla mnie bardzo ważni. Przyznanie im nowego statusu. Kiedy świadomie zaglądniesz do tej skrzyni i zrozumiesz co tak naprawdę tobą rządzi, łatwiej opanować niepotrzebne emocje.
Czy można się zmienić i się odwrażliwić? Odpowiem pytaniem: a czy można bezkarnie wyjąć skorupiaka ze skorupy? Nasze otoczenie i ludzie działają według sobie znanych schematów, które do tej pory się sprawdzały. Nie lubią zmian i odrzucają je Jeśli byli przyzwyczajeni do tego żeby nas umniejszać i przynosiło im to różne korzyści, prawdopodobnie będą się bronić przed zmianą perspektywy. Może się okazać, że nagle zrobimy się „nadwrażliwi, samolubni, dziwni, nie da się z nami dogadać”. Ale to tylko reakcja obronna osób wytrąconych ze schematu. To też cena ŚWIADOMOŚCI. Zaboli? Może tak być. Może porazić nas przestrzeń i stracimy na chwilę orientację, bo my też porzucamy bezpieczny schemat.
Rodzinne spotkania, święta, zjazdy przyjaciół, to często czas próby, bo znienacka stajemy twarzą w twarz z ludźmi, których być może skrzętnie omijajliśmy, lub nie konfrontowaliśmy się z nimi długo. Mogą nas zaskoczyć zachowaniem, które wpisze się w stary schemat i zakłuje do żywego. Być może dotkną jakiejś zabliźnionej rany. Poczujemy się paskudnie i niepewnie, choć wydawało nam się, że przepracowaliśmy nasze dziecięce lęki, stoimy już twardo i nic nas nie poruszy. Ale są tej jasne punkty tej konfrontacji. Powiadają, że co cię nie zabije, to cię wzmocni. I rzeczywiście, jako dorośli ludzie dysponujemy już zupełnie innym arsenałem środków, niż kiedyś, gdy byliśmy dziećmi. My, dorośli i świadomi ludzie, możemy przytulić nasze wewnętrzne dziecko, które tego potrzebuje, z miłością do siebie, jasnością naszych niepokojów i siłą naszej mądrej wrażliwości.
Pięknego roku życzę Wam Moi Czytelnicy. Oby otaczali Was ludzie, przy których możecie rosnąć i miłość, która będzie Was ogrzewać.
Ciumaski ♥♥♥
Share this Post